Gedicht: De Thuiskomst

DE THUISKOMST

Ergens wist ik nog vaag
Dat ik iets vergeten was
Tot op de dag van vandaag
Dat het weer bij me kwam.

Sluimerend in mezelf
Was daar het verlangen naar
Mezelf.

Een leegte, een honger
Wachtend op een wonder
Het wonder van de herinnering
Het oplossen van de vervreemding
Tussen verstand en gevoel
Tussen ik en Mezelf.

Ooit een onbereikbaar doel
Nu de thuiskomst zelf.

Want vandaag is alles anders
De dingen lijken veranderd
Maar vooral ikzelf.

Vroeger was ik ingesloten
Onder een stevig gewelf
Wat nu is opengebroken.

En in de plaats is er ruimte
En een zaligdoende vreugde
Die als een watermassa
Met een enorme kracht
Uit een diepe bron opspuit.

Dat geeft een enorme bevrijding
En een liefde
Die als een zachte heiliging
Heel je wezen besprenkelt
Als een verkwikkende dauw
Die het smachtende blad
De voldoening kan schenken.

En jij, jij ontvangt alleen maar
Als de warmte van een zonnestraal
Die langzaam heel je lijf vervult
Tot ook je hart in die koestering baadt
En elke zorg door deze vertroosting
Wegvlucht.

En er is rust
Want eindelijk kan je je hoofd neerleggen
In de krachtige palm
Van Zijn hand
Jouw eeuwige Zelf.

Woorden zijn er nu niet meer
Want er is alleen
ZIJN
Eeuwig zijn.

© Kris Janssens