Kinderen kunnen vaak nogal wat problemen ondervinden. De lijst met symptomen en syndromen neemt alsmaar toe. Iedere dag wordt er weer een nieuwe “ziekte” of afwijking ontdekt. Maar wat zijn we ermee? Vele mensen weten nu eindelijk wat hun kind mankeert … tot ze ontdekken dat ze daarmee nog geen stap verder zijn. Weten wat iemand mankeert, is natuurlijk goed. Maar we moeten er behoedzaam voor zijn dat dit “label” niet tussen ons en het kind gaat staan.
Volgens mij zijn de overgrote meerderheid van al die afwijkingen een teken dat er een kloof is tussen wie het kind is en wat ervan verwacht wordt: een kind voelt zich niet begrepen door de wereld of het kind begrijpt de wereld niet (bijv. waarom er zoveel haat en geweld is) of er wordt zoveel meer en iets totaal anders verwacht van een kind dan het van binnen uit voelt dat het zou moeten doen.
Wederzijds BEGRIP, geduld en respect: het zijn zo’n eenvoudige woorden die toch een wereld van verschil kunnen maken. Hoe goed bedoeld een therapie ook kan zijn, het hoeft daarom allemaal niet zover te komen. Eens goed luisteren en ook eens naar jezelf durven kijken, kunnen vaak wonderen verrichten. Gaat je kind als een gek tekeer, kijk dan eens of je soms zelf met iets in je broek rondloopt (bijv. spanningen met je partner of op het werk), of staat er misschien iets te gebeuren in jullie leven (een verhuis, een nakende geboorte, …) of is er misschien iets in de omgeving waar het kind geen weg mee weet (een vriendje dat verhuist, een ruzie met iemand, …). Maar ook iets fysisch uit de omgeving kan spanningen veroorzaken, bijv. lawaai, een allergie, teveel suiker of kleurstoffen eten …
Kinderen zijn heel gevoelig voor spanningen en voor veranderingen. Ze voelen zeer veel, maar ze zijn slecht in het verwoorden van wat ze voelen. Het enige wat ze vaak kunnen doen, is ambetant zijn. Ze doen vervelend, ze zijn lastig; maar soms zijn ze gewoon moe, of begrijpen ze niet waarom oma dit of dat heeft gedaan of begrijpen ze niet waarom iemand boos is op hen… Het zijn vaak zeer simpele dingen, maar voor een kind lijkt het of zijn leven er van afhangt. En het wordt natuurlijk nog erger als spanningen, zowel fysische als psychische, blijven aanhouden. Dan zal ook het afwijkend gedrag continu worden…
Dit vraagt inderdaad zeer veel geduld om uit te zoeken wat er werkelijk aan de hand is. Maar alleen zo kan een kind zich begrepen voelen; ervaart een kind dat het “welkom” is, dat het geliefd is. En is dit nu ook niet waar we allen naar verlangen: geliefd te zijn, ons aanvaard te voelen, mogen zijn wie we echt zijn. Opvoeden is samen op weg gaan. In een ketting is iedere schakel belangrijk, zowel groot als klein, alles heeft zijn waarde. Durven jezelf in vraag te stellen, tijd nemen om een kind iets duidelijk te maken en natuurlijk ook veel genieten van wat je samen mag beleven. Wie samen op weg durft te gaan, erkent een kind in zijn waarde en dit is het mooiste geschenk wat een mens ooit mag ontvangen. Zo ontstaat een nieuwe generatie mensen: gelukkige mensen.
Kris Janssens
